Кај се тие времиња кога си знаев англиски?
 

(Вистинска приказна од мојот живот)

Ова беа зборовите што пред дваесеттина години излегоа од устата на мојата 8-9 годишна сосетка, а се однесуваа на времињата кога таа имала 4-5 години. Кажани од детска уста овие зборови изгледаат смешно. Бидејќи времето што едно дете од 8-9 години го поминало на овој свет е безначајно за тоа да жали за своето минато. Но, од аспект на детето, таа куса временска отсечка е целиот негов живот, па колку тој и да бил кус. Исто како што цел еден човечки живот од 72 земни години за Господ е само еден ден. Ако им веруваме на пресметките на Платон и Прецесијата.

Нејсе. За да ви објаснам за што станува збор, ќе ви кажам дека кај семејството на Сања, мојата мала сосетка од почетокот на приказнава, во времињата за кои таа жалеше дека поминале, на гости беа дојдени нивните роднини од Австралија. Меѓу нив имаше и две деца на слична возраст како и Сања во тоа време. Нашите македонци предадени на борбата за преживување во туѓина не ги беа научиле своите деца на мајчиниот, македонски јазик. Па, тие зборуваа англиски. Беше лето, прозорците беа отворени, и без да сакам, морав да го слушнам разговорот меѓу децата кои си играа во дворот. Прво гласот на Сања, која, од огромна желба да комуницира со братучедите од Австралија, зборуваше нешто како:

„Вауууу дауууу аууу тууу? Кауууу мауууу ту донг?“

Охрабрена од нивниот одговор на англиски, Сања продолжуваше: „Дам тим аууу кааанг? Там дим бауууум ханг“. Нешто слично како што музичарите во кафеаните пеат англиски песни, а не го познаваат ниту јазикот, ниту текстот на песната. Но, за среќа, ретко кој го забележува тоа.

Во овој случај, на секое обраќање на Сања, братучедите и одговараа нешто на англиски, па таа продолжуваше да го везе својот „англиски“. Потоа, сите гласно се смееја и повторно си зборуваа на истиот начин. Се смеев и јас со нив скришум, зад прозорецот. За големо чудо, децата совршено се разбираа меѓу себе. Братучедите на австралиски англиски и Сања на нејзин „англиски“. И после 4-5 години од настанот, таа, дојдена кај мене на гости, ги кажува оние носталгични зборови: „Кај се тие времиња кога си знаев англиски?“, длабоко убедена дека навистина некогаш знаела англиски, а сега заборавила.

На моето прашање: „Да, и јас те слушав кога зборуваше англиски со братучедите од Австралија. Зарем сега не знаеш?“

Таа, тажно и резигнирано, како стара жена која ги гледа своите фотографии од младоста и жали за она што никогаш повеќе нема да се врати, одговори: „Не, не знам. Сега учиме англиски на школо и ништо не се сеќавам. Не знам како сум заборавила?“

Иако на нејзиниот одговор реагирав со смеење, тоа ме натера да размислувам дали зборовите се навистина потребни за луѓето да се разберат меѓу себе, ако навистина го сакаат тоа? Ако се што постои во Универзумот е само вибрација, фреквенција и енергија, како што зборуваше Тесла, дали е доволно само да се наштелуваме себеси на некоја фреквенција за луѓето да можат да не разберат и како се прави тоа? Дали е тоа тајната на немуштиот јазик на змиите, кој, само шаманите умееле да го протолкуваат? Конечно, ако делфините се на повисок степен од еволутивниот развој отколку човекот, зошто ним не им требаат зборови во комуникацијата, туку звуци со различна фреквенција? Барем така ни се чини, нам, луѓето.

Кога денес, со топлина се сеќавам на Сања и нејзиниот коментар, се прашувам: Дали навистина нашите спомени за некој настан, човек, за нашата најголема љубов, за работата што сме ја сакале и изгубиле, за пријателите што не се повеќе со нас, се реални или се само разубавена претстава на стварноста која нашата меморија сакала да ја задржи, бидејќи се труди да ги архивира само убавите спомени?

Како и да е. Сања е денес возрасна девојка. Не знам дали и станало јасно дека „знаењето англиски“ беше само нејзина пуста желба и фантазија. Јас никогаш не и го кажав тоа, бидејќи не сакам да бидам расипувач на нечии соништа, ниту уништувач на нечии спомени. Меѓутоа, од тој миг па наваму, секогаш кога сакам некому да кажам дека жалам за некои работи кои никогаш повеќе нема да се вратат, велам само: „Ех, кај се тие времиња кога си знаев англиски?“

Виолета С. Марсол

 

 
 
Регистрирано во Македонска Авторска Агенција
под реден број 970 Скопје
 
Ниту еден дел од овој текст не смее да биде препечатуван, копиран или објавуван во било која форма или на било кој начин во електронските или печатените медиуми, без писмена согласност од авторот.
Недозволеното репродуцирање се казнува со закон.