Ќерката на офицерот со ружи
 

(Вистинска приказна од мојата пракса)

Секогаш кога ќе се сетам на Весна, ми текнува на една мисла на познатиот писател Оскар Вајлд. Тој отприлика вели вака:

„Децата почнуваат со љубов кон родителите. По извесно време им судат. Но, речиси никогаш не им простуваат.“

Оваа жална, но точна констатација на големиот писател ја потврди и животната приказна на Весна.

Ја запознав кога таа имаше 33 години и работеше како професорка по историја. „Сега имам исто години како Исус и Александар Македонски кога умреле“, велеше таа смеејќи се на цел глас и интересирајќи се дали и за неа триесет и третата година од животот ќе биде пресудна.

„Пресудна за што конкретно Весна?“ ја прашував јас со подигната веѓа, како божем не ми текнува дека мисли на мажачка. Меѓутоа, нејзината Натална Карта не покажуваше таква можност во догледно време. Всушност, се додека не ги надмине негативните страни на нејзиниот карактер со кои, несвесно, самата си ја саботираше својата љубовна среќа.

Нејзината Натална Карта покажуваше дека е родена во семејство во кое војската и оружјето биле секојдневие и начин на живот. Нејзиниот татко беше претставен како човек кавалер, со мека и поетска душа. Додека мајката беше претставена како пасивно-агресивна личност ориентирана кон својата цел. Таа беше цврстата тупаница удрена врз маса, во нивниот дом. И токму поради ваквиот несоодветен распоред на силите и поради немањето доволно љубов и поддршка во време на растењето и созревањето, Весна потенцијално требаше да има проблеми да се реализира на љубовен план. Почнувајќи од изборот на партнерите, преку нивниот однос кон неа, до неможноста врските да ги претвори во брак.

Кога почнав да и раскажувам за нејзиниот однос со родителите и како тоа би се одразило на нејзиниот живот, таа војнички отсечно ме прекина велејќи: „Се друго е точно. И тоа дека дедо ми бил партизан. И тоа дека татко ми е воено лице. И тоа дека избегавме од виорот на братоубиствената војна во Босна. Но, не е точно дека не сум добила доволно љубов од родителите. На татко ми му бев галениче. Каде и да одеше се враќаше со букет ружи и за мене и за мајка ми.“

„Па, јас не реков дека татко ти не ти дал љубов. Напротив. Реков дека бил премногу мек и отсутен од дома. А, што е со мајка ти?“

„И мајка ми ме сакаше. Таа беше жртва“ продолжи Весна.

Гледајќи дека таа нема реална слика за своите родители, а не можејќи и не смеејќи да и го менувам мислењето, бидејќи тоа е личен и интимен процес на согледување на вистината, само ја прашав:

„Добро Весна. Иако ѕвездите обично не грешат, да речеме дека во твојот случај ги помешале лончињата. Меѓутоа, дали си среќна во љубовта?“

Ме погледна како животно фатено во стапица, со погледот шеташе лево-десно како да бара излез, и кога не го најде го поткрена крајот на горната усна во вид на насмевка и како некој кој се помирил со судбината ми рече: „Не. Затоа сум тука. Имам супер работа, имам и стан и кола, но никако не можам да си најдам дечко за стална врска, а камоли за брак. Или се некои чудаци, или пијат или некаде ги снемува, па се враќаат или се оженети.“

„А, дали не мислиш дека избираш мажи кои наликуваат на татко ти? Те сакаат, ама често не се покрај тебе. Додека ти го толерираш тоа, бидејќи ти е страв да не бидеш напуштена?“ ја прашав јас надевајќи се дека мојата констатација ќе предизвика Еурека момент во умот на Весна. Меѓутоа, ништо. Таа беше категорична во тврдењето дека со неа е се во ред, дека секое дете би посакало родители како што се нејзините, ама се уште не се појавил вистински маж за неа. Дури сметаше дека е научена на многу љубов и внимание од страна на родителите, што сега премногу бара и од мажите.

Свесна дека, колку и да се трудам, не можам да му помогнам некому кој не сака да си помогне себеси, разговорот го завршив со заклучокот:

„Можеби не сум во твојот ум и душа, но од искуство знам дека децата кои се чувствувале сакани, прифатени и ценети во периодот на детството не само што помалку се разболуваат и побрзо напредуваат на сите полиња од животот, туку немаат ниту проблем да остварат квалитетен љубовен живот, како возрасни.“

Поминаа пет-шест години од овој наш разговор кога Весна повторно се појави кај мене да ја апдејтирам, како што самата се изрази. Веќе беше во доцните триесетти години и сакаше да дознае дали врската во која се наоѓаше беше таа вистинската што ќе ја однесе пред олтарот. По кусо разгледување на нејзината Натална Карта и податоците што ми ги даде за нејзиниот партнер, сфатив дека ни оваа врска нема иднина, бидејќи човекот не беше соодветен материјал за квалитетен брачен партнер. Кога ја соочив со тој податок, таа само одмавна со раката и рече:

„Знам дека ќе биде тешко, женет е, има и деца. Но, многу е забавен и многу ми е секси во неговата униформа.“

Тогаш ми стана јасно дека е доволно мажот да носи униформа за тоа да направи магија во нејзината глава и да му даде аура каква што тој не поседува.

„Знаеш, треба да ти признаам една работа“, продолжи таа. „Како созревам, да не речам стареам, така ги гледам моите родители со поинакви очи. Точно е дека мајка ми беше жртва за другите, како што ти кажував, но студена и крута кон нас, домашните. А, татко ми навистина беше мил и нежен, но ме нервираше бидејќи никогаш не им се спротивставуваше на хировите на мајка ми. Секогаш, се беше по нејзино. Тоа порано го сметав за нормално. Мислев дека така е кај сите. Ама гледаш, сега сум свесна за тоа и верувам дека успевам да не му дозволам на нивното влијание да ми се меша во животот.“

Седум-осум години по овој разговор, Весна повторно се појави кај мене. Личеше непрепознатливо. Видно здебелена, со уморен израз и куса коса без сјај, која безживотно и висеше околу лицето како купче сено. Мојот поглед веројатно откриваше повеќе од илјада зборови, бидејќи не изустив ниту буква, а таа ми одговори на прашањата што ми се мотаа низ глава.

„Се прашуваш што ми се случило? Ми се случи тоа што беше неопходно за да прогледам.“

„Немој толку да се жалиш, твојата Натална Карта покажува дека во изминатиов период си имала минимум две шанси за брак, меѓу другите убави нешта поврзани со кариерата“ се обидов јас да ја свртам работата на шега.

„Сум имала, ама дали сум ги искористила? Осум години од животот му подарив на тој, оженетиот. И на крајот што? Тој си е се уште во брак, децата му пораснаа. А, јас се гребам за остатоците од неговата љубов, бидејќи се плашам дека ако го оставам нема да најдам друг.“

„Секогаш ќе најдеш друг. Само треба прво да го сакаш тоа“ се обидов да ја окуражам, но тоа навистина и го мислев. Како да не ме слуша, Весна продолжи во истиот тон:

„Мајка ми е крива за се. Имаше убав збор за секого. Помагаше и на шуто и на рогато. Од наша уста делеше за да им даде на нејзините браќа и сестри кои помалку имаа од нас. Но, никогаш не ми кажала убав збор. Секогаш имаше преголеми очекувања од мене и се што ќе направев беше малку. Еднаш, во гимназиски денови, кога се враќав од диско, отворајќи ја влезната врата ја слушнав како му вели на татко ми: „Оваа не верувам дека некогаш ќе се среди во животот. Ниту ќе се омажи, ниту ќе се здоми. Арно велат старите: „Што оди низ село, не иде весело.“ А, тој, замисли, не и одговори ништо. Ни „а“, ни „б“. И тој ти бил маж.“

Сакајќи да ја утешам го превземав зборот: „Многу време изгуби Весна, но добро е. Сега барем гледаш со ширум отворени очи. Тоа е најважното. Тоа е почетокот. За останатото, ќе се посоветуваме со ѕвездите.“

Приказната на Весна неодоливо ме потсетува на една друга приказна. Па, вреди да ја слушнете...

Еден добар и чесен човек по својата смрт се нашол во Рајот. Таму го пречекале два ангела кои биле задолжени да му ги покажат сите убавини на неговото ново престојувалиште. Меѓутоа, после извесно време поминато во Рајот, човекот забележал дека ангелите не му покажале баш се. Постоела една врата која секогаш ја избегнувале. Заинтригиран тој ги прашал: „Што се наоѓа зад оваа врата?“

Ангелите се погледнале меѓу себе и едниот му одговорил:

„Се наоѓа една соба. Не смееме да ти забраниме да влезеш во таа соба, ако сакаш. Но, наша препорака е да не влегуваш.“

Ваквиот одговор само ја разгорил љубопитноста на човекот и неговата желба да влезе во собата двојно се зголемила. Но, се појавил и стравот од тоа што би можел да го види внатре. На негово изненадување, кога ја отворил вратата здогледал огромна соба преполна со најубавите работи што можел да ги замисли: прекрасна куќа, убава жена, среќно семејство, верни пријатели, неверојатно богатство.

Со широко отворени очи човекот се свртел кон ангелите и ги прашал:

„Не ве разбирам? Зошто не сакавте да влезам во оваа соба? Па, тука се наоѓаат сите работи за кои мечтаев цел живот?!“

Ангелите, овој пат, тажно се погледнале меѓу себе, се свртеле кон човекот и двајцата во ист глас му рекле:

„Да, тоа се сите убави работи за кои мечтаеше додека беше жив. Но, за жал, никогаш не веруваше дека можеш да ги имаш.“

Што после ова може да се каже?

Сакам да ви порачам, драги пријатели, дека не е доволно да ја посакувате среќата. Ако не сте до крај подготвени да ја имате.

 

 
 
Регистрирано во Македонска Авторска Агенција
под реден број 970 Скопје
 
Ниту еден дел од овој текст не смее да биде препечатуван, копиран или објавуван во било која форма или на било кој начин во електронските или печатените медиуми, без писмена согласност од авторот.
Недозволеното репродуцирање се казнува со закон.