Како да знаеме дали е наше тоа што ќе дојде
 

„Што е твое, ќе си дојде“, овие зборови ме потсетуваат на детството и на повозрасните жени во мојата околина кои со сигурност во гласот ја повторуваа оваа реченица кога некому му се случуваше нешто лошо или кога ништо не му се случуваше. Во тоа време, јас сметав дека ваквото убедување е само манифестација на нивната немоќ и помирување со случувањата.

Животот и искуството, за среќа, ме демантираа и го потврдија непишаниот закон дека Господ има план за секој од нас. Но, како да препознаеме што е наше и како да бидеме сигурни дека тоа што ќе дојде е она вистинското, наменето само за нас?

Како прво, можеме да се потпреме на гласот на нашето срце. Но, срцето од желба за љубов, среќа и благосостојба честопати умее да згреши и да не соедини со луѓе и ситуации за кои подоцна ќе жалиме дека воопшто сме ги сретнале и доживеале.

Можеме да го слушаме нашиот разум. Но, тој е толку немирен, постојано мери и премерува, не споредува со другите на наша штета, се окупира со непотребни работи и детали, забегува. Така што по кусо време се чувствуваме заморени од таа виша математика, уште подезориентирани, додека срцето ни останува празно и разочарано.

Некои велат дека вистината се наоѓа на полпат меѓу срцето и разумот. Но, на кој начин да измериме и со кое средство каде точно се наоѓа таа средина?

„И што е решението?“, сигурно во овој миг се прашувате, драги мои. Решението се крие во сознанието дека секоја личност и случка во нашиот жиот е таму, бидејќи токму такво нешто во тој момент ни било потребно. Да не заборавиме дека Господ никогаш не греши. Па, ни испраќа токму одредени луѓе и ситуации кои ни се потребни на патот на нашиот развој. Дури и кога луѓето што ги среќаваме и ситуациите што ги доживуваме се негативни и не повредуваат. Секој е тука со своја причина. Некои луѓе се наши лекции, а некои островца на кои се одмораме и уживаме до следната борба и до следната лекција. Но, има и такви, додуша многу ретки, кои ни служат како светилници што ни ја покажуваат насоката по која треба да се движиме.

Значи, ние секогаш постапуваме исправно, дури и кога грешиме. Бидејќи, како ќе знаеме да го цениме доброто ако претходно не сме искусиле нешто лошо, ако не сме направиле погрешни избори, ако не сме се изгореле?

Ние постапуваме исправно, дури и кога грешиме. Оваа констатација прави да се чувствуваме полесно и не исполнува со благодарност уште во истиот момент кога ја помислуваме.

Е сега, доаѓаме до поентата:

Сите кои имаат животно искуство веќе знаат дека кога покрај нив се наоѓа вистинскиот човек, партнер или пријател, тоа веднаш се чувствува. Покрај таквите луѓе чувствуваме внатрешен мир, имаме впечаток дека сме си дошле дома, дека сме сигурни, дека немаме потреба да бараме нешто друго и дека можеме да бидеме тоа што навистина сме. Само на луѓето кои предизвикуваат да се чувствуваме на овој начин вреди да се дадеме себеси, својата љубов, своето време, својот живот.

За крај ќе кажам дека сите ние сме туристи, а Господ е туристичкиот водич на патувањето наречено живот. Тој ја знае рутата, ја знае крајната дестинација и ги контролира условите на патот. Дури и кога патот е опасен. Ние само треба да имаме верба дека ќе го најдеме она што е идеално за нас. Тогаш ќе ги направиме и вистинските избори. Бидејќи оние кои чекорат со Господ секогаш стигнуваат на целта.

И најважното:

Пожелно е да научиме нешто од сето она што ќе го видиме и доживееме на нашиот пат.

 

 
 
Регистрирано во Македонска Авторска Агенција
под реден број 970 Скопје
 
Ниту еден дел од овој текст не смее да биде препечатуван, копиран или објавуван во било која форма или на било кој начин во електронските или печатените медиуми, без писмена согласност од авторот.
Недозволеното репродуцирање се казнува со закон.